معرفی و دانلود کتاب نگذار ببرندم، شارو

معرفی کتاب نگذار ببرندم، شارو

روایت یک نسل‌کشی و بازماندگانی که با ترومای جمعی دست و پنجه نرم می‌کنند. کتاب نگذار ببرندم، شارو، رمانی کوتاه اما پرقدرت به قلم زهرا امیدی است. این نویسنده‌ی جوان، روایتی عمیق از حافظه، تروما و هنر را پیش روی خواننده قرار داده و با بهره‌گیری از مونولوگ‌های درونی و تداعی‌های ذهنی شخصیت اصلی، شارو، ما را به سفری میان گذشته و حال می‌برد. شارو هنرمندی است که خاطرات جنگ و نسل‌کشی در کردستان عراق را در قالب تابلوهای سیاه‌قلم بازآفرینی می‌کند.

درباره‌ی کتاب نگذار ببرندم، شارو

عنوان کتاب، بهتر از این نمی‌تواند باشد. این جمله‌ی کوتاه، عمق درد را بازنمایی می‌کند. چراکه معشوقه‌ی شارو گوینده‌ی آن است؛ درست وقتی که افسران بعثی قصد تعرض به او داشتند. زهرا امیدی خواننده‌ی خود را به بطن وقایع تلخ 27 سال پیش در کردستان عراق می‌برد. رمان نگذار ببرندم، شارو، نه تنها داستانی شخصی از عشق و فقدان است، بلکه بازتابی از حافظه‌ی جمعی مردمی است که در اردوگاه‌ها، روستاها و جاده‌های جنگی گرفتار شده‌اند.

رنج تاریخی کردستان در تابلوهای سیاه‌قلم

شارو، شخصیت اصلی این رمان تاریخی، با تابلوهای سیاه‌قلم خود تلاش می‌کند گذشته را بازسازی کند و عزیزان ازدست‌رفته‌اش را زنده نگه دارد. او با هر نقاشی به خاطرات دردآلودش نقب می‌زند. نقاشی کردن برای شارو، در عین حال نیرویی برای ادامه دادن زندگی و مقاومت در برابر فراموشی است. زهرا امیدی با نثری ساده و گزنده نشان می‌دهد که چگونه هنر می‌تواند به ابزاری برای مقابله با تروما بدل شود؛ هنری که نه تنها روایتگر جنگ است، بلکه راهی برای بازآفرینی امید و معنا در دل تاریکی‌ها است.

شخصیت‌های داستان سیاسی اجتماعی نگذار ببرندم، شارو، هر یک نمادی از بُعدی خاص از تراژدی کردستان هستند. هَنار، دخترعموی شارو و معشوقه‌اش، محور اصلی آثار هنری او است. دیار، برادر کوچک شارو، نماد معصومیت ازدست‌رفته است که پس از مرگ مادر و خواهرش، با زخم‌های روانی عمیق به زندگی ادامه می‌دهد. میکاییل پسرعموی ساده‌دل، قربانی شکنجه‌های اردوگاه توپزاوا شد و یادآور ایستادگی بی‌پناه در برابر ظلم است. زهرا امیدی با خلق این شخصیت‌های ملموس، توانسته است لایه‌های مختلف یک تراژدی جمعی را در قالب روایت فردی بازتاب دهد.

زهرا امیدی در داستان تاریخی نگذار ببرندم، شارو، بی‌پرده و صریح، از خیانت، انتقام، فروش کودکان در زمان جنگ و شکنجه‌های هولناک سخن می‌گوید؛ فجایعی که نه تنها جسم، بلکه روح انسان‌ها را برای همیشه زخمی می‌کند. این صراحت در بازگویی رنج‌ها، کتاب را به سندی ادبی از رنج‌های تاریخی بدل می‌سازد. نشر چشمه این اثر مهم از ادبیات داستانی معاصر ایران را چاپ و منتشر کرده است.

کتاب نگذار ببرندم، شارو برای شما مناسب است اگر

• به کتاب‌های تاریخی و اجتماعی در رابطه با جنگ و پیامدهای آن علاقه‌مند هستید.
• ادبیات کردی را به‌صورت جدی دنبال می‌کنید و می‌خواهید با یکی از روایت‌های معاصر آن آشنا شوید.
• به دنبال یک داستان سیاسی و اجتماعی هستید که تروما، آوارگی و حافظه‌ی جمعی را با زبان ادبی بازنمایی کند.

در بخشی از کتاب نگذار ببرندم، شارو می‌خوانیم

در جوابش نوشتم: «کردستان؟»

سعی کردم مثل کارزان ثانیه‌ها را بشمارم. تا سی بیش‌تر نتوانستم. پایم را روی میز دراز کردم و پیام دیگری برای آسکی گذاشتم: «دلت می‌خواهد کجا باشی، آسکی؟»

آنلاین نبود. نمی‌دانم چرا آن شب به او فکر کردم، به سرنوشت عجیبش و این‌که اگر جای او بودم چه می‌کردم. چه چیزی باعث شده بود چنین حرفی بزند؟ به دختری با سرنوشت او چه باید می‌گفتم، هَنار؟ زل زدم به ثانیه‌شمار ساعت؛ یک، دو، سه، چهار… فکر کردم سگی آن بیرون پارس می‌کند. بلند شدم و از پشت پرده بیرون را نگاه کردم. بِنی بود که برای خودش آن دوروبر می‌پلکید. دو انگشتم را توی دهانم گذاشتم و سوت زدم. فکر می‌کردم می‌آید نزدیک‌تر، ولی رفت توی تاریکی و محو شد. چند سالی بود که شب‌ها از پشت پنجره می‌دیدمش. اما هنوز نمی‌دانستم سگ سفیدی که شب‌ها می‌بینم واقعی است یا نه. به کارزان هم در این مورد چیزی نگفته‌ بودم. ساعت نزدیک یک بود. گردش عقربه‌ها را می‌شمردم و، برعکس هر شب که به قلم پناه می‌بردم، لحظه‌ای آسکی از جلو چشمانم کنار نمی‌رفت.

«چه سرنوشت عجیبی.»

اولین‌باری نبود که چنین حرفی را در تنهایی‌ام تکرار می‌کردم. به صفحه‌اش نگاهی انداختم، عکس‌های زیبایی پُست می‌کرد؛ در لباس‌های کُردی و با لبخندهایی چنان واقعی که هرگز فکر نمی‌کردی صاحب آن لبخندها دختری به غمگینی او باشد.